zondag, juli 20, 2003
Terug naar de 'wereld van kaat'
Dit is wellicht het laatste logje in de Bali geschiedenis, maar wel geen onbelangrijk. De bedoeling is dat deze site een nieuwe site wordt met onder andere de dagverhalen in maar ook links naar concrete informatie als adressen, prijzen, reisroutes, eigen foto's, tips etc. Deze site zal ik nog wel een half jaartje laten staan.
Omwille van het ziekjeszijn van de pc zou dat wel wat langer kunnen duren dan verwacht, maar ik zal hier zodra hij er is, de link naar de nieuwe site zetten.
"Kaat in Bali" leeft ondertussen weer gewoon in de "wereld van kaat" !
Blijkt mijn pc nu helemaal ziekjes te zijn, want hij is een CD-station 'verloren' en ook de printer is hij 'kwijt'. Dus op naar Mc Affee First Aid, en dat is echt maar first aid want die wist mij wel te zeggen dat die aparaten voor problemen zorgden, maar dat hij het NIET kon oplossen.
Nog meer onderzoek vertelt mij dat het om bronnen gaat. Dat die aparaatjes bronnen nodig hebben die momenteel door iets anders opgesoupeerd worden.
Kijk, DAN stop ik, als het met cijfertjes begint hou ik mijn handen thuis.
Net zoals ik mij onmiddellijk gewonnen geef bij wiskundige problemen ook hier.
Alle hoop op pcwarehouse gesteld nu, maar blijken die weer net deze week vakantie te hebben.
Tuurlijk ben ik verslaafd aan dit machien. En nog meer aan internet.
zaterdag, juli 19, 2003
Doodmoe
Thuis !
Vers brood
Vrienden
Telefoontjes
L'je
De Morgen
Eigen badkamer
...
Warmer dan in Bali
dus nog evengoed zweten
...
Het hoofd nog overvol
en het hele lijf moe, moe o zo moe.
vrijdag, juli 18, 2003
terug naar huis
De vlucht van Denpasar naar Hong Kong verliep vlug. Ik die nog nooit last had gehad van zenuwen op een vliegtuig of een onaardige maag, begon werkelijk te zweten. Een van de te kiezen films - Je hebt keuze uit vele films waarvan enkele premieres - was immers Phone Boot en die was zo spannend dat het eten precies in mijn keel bleef zitten. Een echte aanrader !
Het wachten op de volgende vlucht naar Amsterdam duurde veel te lang : drie uur in Hong Kong op een moment van weinig drukte. Gelukkig bleek ik tijdens de vlucht naast een alleraardigste Karen te zitten die op weg was naar Nederland om daar te trouwen met een Australier die ze in Hong Kong had leren kennen. Karen woonde al verschillende jaren in Hong Kong en had sinologie gestudeerd, en terwijl haar ouders Azie verlaten hadden om een beter (?) leven te vinden in Belgie, besloot deze jonge twintiger dat ze terug moest naar haar roots en keerde de beweging weer om : zij en haar Australische vriend droomden van een coffeeschop in Hong Kong, eentje om rustig te relaxen....
woensdag, juli 16, 2003
laatste dag
De dag verliep een beetje zoals ik hem verwacht had. Wat langer slapen dan gewoonlijk (om 9 uur op ipv 7), ontbijt op mijn dooie gemak (dat was ook al lang geleden, ik eet rustiger als ik uit werken moet !!!) en daarna op het terrasje van mijn hotelkamer wat gelezen. In de namiddag de laatste boodschappen gedaan en hier en daar al afscheid genomen van mensen met wie ik intens geleefd heb maar waarvan ik ook weet dat die periode nu ook afgebakend en gedaan is. Toch bleef het raar.
Opnieuw een wandeling gedaan in het avondschemer en gewacht tot de zon helemaal onder was, wat hier vrij vlug gebeurt (en vrij vroeg, om half zeven is het al stikdonker) om uiteindelijk de lichtjes van de vissersbootjes op de zee op en neer te zien deinen.
Uiteindelijk heb ik mij dan ook laten gaan aan de CD-verleiding. 1 euro per stuk is wel heel verleidelijk, en iets moest toch de beginnende treurnis wegvegen ...
Morgen laatste verslagje uit Bali, want om 14 uur lokale en voor jullie 8 uur Belgische tijd, vertrek ik naar Hong Kong ....
dinsdag, juli 15, 2003
three single white females
We waren met drie vandaag, drie vrouwen en drie keer alleen-reizigsters (er zijnmeer vrouwen die alleen reizen dan er mannen alleen reizen). Mijn reiscompanen waren Melanie uit Australie en Emma, een jonge Britse dokter die zowat de hele wereld gezien had en net een jaartje Australie achter de rug had.
Op het programma stond allerlei work in progress wat concreet betekende het bezoek aan een zilversmid, woodcraving (houtsnijwerk) en een batikatelier. Het viel allemaal een beetje tegen, want na de gebruikelijke introductie volgde het obligate bezoek aan de (veel grotere) winkel waar de prijzen torenhoog waren.
Ook een bezoek aan de vulkaankrater stond nog op ons lijstje, maar toen we de rekening van het buffet kregen werden we geconfronteerd met een rekening die ongeveer drie maal zo hoog was als soortgelijke buffets tijdens toers. We voelden ons behoorlijk uitgezogen, maar dat kon gelukkig de sfeer niet verpesten.
In de voormiddag hadden we gelukkig een voorstelling van de barongdance meegemaakt de uitbeelding van een mothologisch verhaal waarin de strijd tussen het goede en het kwade werd aangegaan. Het meest trof mij het "cultureel verschil in humor" : de Aziaten onder het publiek vonden totaal andere dingen grappig dan de westerlingen. Of verstonden wij het verhaal gewoon verkeerd ?
Voorlaatste avond
Daarnet nog eens langs het strand gelopen om de ondergaande zon te zien. De zonsondergangen zijn hier zo mooi dat we ook veel volk lokken, heel wat mensen van Kuta zelf en toeristen uit Java zitten op het strand, kinderen voetballen (Balinezen met blonde jonge Australische kinderen, voetbal is universeel) en de vendors die een laatste poging doen om hun waar verkocht te krijgen.
Nu vind ik zonondergangenbest wel altijd mooi, eender waar ze zijn, naar mijn hart zuchtte toch even : wat ga ik dit vreselijk missen. Veel mensen hier hebben mij gevraagd om morgen nog afscheid te nemen : de mensen van de pub waar ik 's avonds meestal ben (Bagus), die van het reisbureau waar ik ongeveer elke dag was omdat zij bijna al mijn vervoer geregeld hebben, en dan de vele travelmates die ik hier gemaakt heb.
Ik heb dat gevoel eerlijk gezegd nog nooit gehad, integendeel, ik was altijd gelukkig met de reis maar ook gelukkig dat ik mocht terugkeren.
Wat de aantrekkingskracht van Bali is kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat de meeste mensen (getuige hiervan zijn "de vrienden van Bali") dat ook wel hebben. Er gaat iets betoverends uit van het eiland. Alles is heel relaxed, heel eerlijk ook, niets gehaast, alles veilig, alles met een gemeende glimlach want niets hoeft hier zo nodig. Dat geldt trouwens ook voor de soms zeurderige verkopers op straat, een kordaat nee wordt geaccepteerd en je krijgt toch nog je glimlach.
De Bali-aanslag heeft de mensen dan ook dubbeldik getroffen. In het fysieke verlies van mensen, in het verlies van inkomsten maar ook in hun identiteit. Overal zie je stickers "Love Peace Bali" en daaronder de datum van de aanslag. Het blijft leven, geen dag gaat voorbij of je wordt er op de een of andere manier mee geconfronteerd.
En dat terwijl Bali echt wel een paradijs is...
... natuurlijk mis ik best "de geliefden" in Belgie... laat daar maar geen twijfel over zijn !
Daarnet nog eens langs het strand gelopen om de ondergaande zon te zien. De zonsondergangen zijn hier zo mooi dat we ook veel volk lokken, heel wat mensen van Kuta zelf en toeristen uit Java zitten op het strand, kinderen voetballen (Balinezen met blonde jonge Australische kinderen, voetbal is universeel) en de vendors die een laatste poging doen om hun waar verkocht te krijgen.
Nu vind ik zonondergangenbest wel altijd mooi, eender waar ze zijn, naar mijn hart zuchtte toch even : wat ga ik dit vreselijk missen. Veel mensen hier hebben mij gevraagd om morgen nog afscheid te nemen : de mensen van de pub waar ik 's avonds meestal ben (Bagus), die van het reisbureau waar ik ongeveer elke dag was omdat zij bijna al mijn vervoer geregeld hebben, en dan de vele travelmates die ik hier gemaakt heb.
Ik heb dat gevoel eerlijk gezegd nog nooit gehad, integendeel, ik was altijd gelukkig met de reis maar ook gelukkig dat ik mocht terugkeren.
Wat de aantrekkingskracht van Bali is kan ik moeilijk uitleggen, maar ik weet wel dat de meeste mensen (getuige hiervan zijn "de vrienden van Bali") dat ook wel hebben. Er gaat iets betoverends uit van het eiland. Alles is heel relaxed, heel eerlijk ook, niets gehaast, alles veilig, alles met een gemeende glimlach want niets hoeft hier zo nodig. Dat geldt trouwens ook voor de soms zeurderige verkopers op straat, een kordaat nee wordt geaccepteerd en je krijgt toch nog je glimlach.
De Bali-aanslag heeft de mensen dan ook dubbeldik getroffen. In het fysieke verlies van mensen, in het verlies van inkomsten maar ook in hun identiteit. Overal zie je stickers "Love Peace Bali" en daaronder de datum van de aanslag. Het blijft leven, geen dag gaat voorbij of je wordt er op de een of andere manier mee geconfronteerd.
En dat terwijl Bali echt wel een paradijs is...
... natuurlijk mis ik best "de geliefden" in Belgie... laat daar maar geen twijfel over zijn !
maandag, juli 14, 2003
peddle peddle, forward forward, boem boem !
Dat waren hoofdzakelijk de instructies die we kregen van de raftingguide. We raften op een rivier categorie 3-4) (5 is het wildste) maar laat ons zeggen dat het nu 3 was daar het nu geen regenseizon was. Wild genoeg dit riviertje dat zijn kracht ontvangt enerzijds van een bron en anderzijds van de talloze watervallen die langs de kant nog meer water in de rivier pompten.
Ik stond echt met knikkende knieen naar de instructies te luisteren, want beneden hoorde ik het overdonderend lawaai van de rivier en ik mocht ook al meteen vooraan plaats nemen. Naast mij zat Daniel, een Australische jongen en achter mij Paul (vriend van Daniel) en helemaal achterop de guide. Ik had al gauw door wat "boem boem" betekende : dat we tegen een rots aanvlogen en ons moesten vasthouden en naar de andere kant zwenken. Rotsen IN het water is een ding, maar frontaal op een grote rotswand aan de kant botsen is een andere zaak.
Er waren wel meer "obstacles" zoals heel lage loopbrugjes voor de lokale bevolking waar we onder moesten zien te geraken. Dan was het "lay down, lay down" maar het ging allemaal zo verschrikkelijk vlug dat ik soms amper de tijd had om te beseffen wat er gebeurde. Daniel gaf me dan maar gewoonweg een grote duw naar beneden waardoor ik in het midden van de boot viel met mijn benen vooruit op de zitplaats en no way dat ik alleen weer recht geraakte. Zo'n boot is alles behalve stabiel. Dan trokken ze mij met mijn reddingsvest gewoon weer boven, want behalve dat de boot niet stabiel is, is hij ook vol vol water en ik denk dat je evengoed IN de boot kan verdrinken dan ernaast. Nu en dan kreeg ik van pure schrik en opwinding de slappe lach en kon echt geen enkele spier meer gebruiken. Daniel begon dan te schreeuwen "Kate is on drugs" wat nu niet onmiddellijk de ernst in mijn lijf bevorderde.
Na een uur raften hadden we een kleine break bij een waterval. Dat betekent dat men de boot opzettelijk laat vastlopen en vervolgens probeert aan land te raken. Bij land mag je je geen vlak land voorstellen maar keien tussen grote rotswanden. De hele rivier ligt tussen gigantisch hoge rotswanden. Het proleem met uitstappen is echter de wilde stroming van het water en weer werd iemand meegesleurd hop verderop. Men vertrekt echter gelukkig in team met een 7 tal boten zodat er wel altijd ergens een gids is die kan ingrijpen.
Een groots avontuur zonder weerga, misschien zelfs een van mijn beste dagen al is het eigenlijk onmogelijk om al dat goeds met elkaar te vergelijken. Na afloop kregen we een schitterende foto : bewijs dat ik wel degelijk aan het peddelen was en IN de boot zat.
Op het eind van de tocht wachtte ons nog een verrassing : de dijk. Dat betekende 2 meter in een keer naar beneden, recht aan toe (zie foto), dan kan je eigenlijk alleen maar je verstand op nul zetten en "lay dooooooooown".
Dat waren hoofdzakelijk de instructies die we kregen van de raftingguide. We raften op een rivier categorie 3-4) (5 is het wildste) maar laat ons zeggen dat het nu 3 was daar het nu geen regenseizon was. Wild genoeg dit riviertje dat zijn kracht ontvangt enerzijds van een bron en anderzijds van de talloze watervallen die langs de kant nog meer water in de rivier pompten.
Ik stond echt met knikkende knieen naar de instructies te luisteren, want beneden hoorde ik het overdonderend lawaai van de rivier en ik mocht ook al meteen vooraan plaats nemen. Naast mij zat Daniel, een Australische jongen en achter mij Paul (vriend van Daniel) en helemaal achterop de guide. Ik had al gauw door wat "boem boem" betekende : dat we tegen een rots aanvlogen en ons moesten vasthouden en naar de andere kant zwenken. Rotsen IN het water is een ding, maar frontaal op een grote rotswand aan de kant botsen is een andere zaak.
Er waren wel meer "obstacles" zoals heel lage loopbrugjes voor de lokale bevolking waar we onder moesten zien te geraken. Dan was het "lay down, lay down" maar het ging allemaal zo verschrikkelijk vlug dat ik soms amper de tijd had om te beseffen wat er gebeurde. Daniel gaf me dan maar gewoonweg een grote duw naar beneden waardoor ik in het midden van de boot viel met mijn benen vooruit op de zitplaats en no way dat ik alleen weer recht geraakte. Zo'n boot is alles behalve stabiel. Dan trokken ze mij met mijn reddingsvest gewoon weer boven, want behalve dat de boot niet stabiel is, is hij ook vol vol water en ik denk dat je evengoed IN de boot kan verdrinken dan ernaast. Nu en dan kreeg ik van pure schrik en opwinding de slappe lach en kon echt geen enkele spier meer gebruiken. Daniel begon dan te schreeuwen "Kate is on drugs" wat nu niet onmiddellijk de ernst in mijn lijf bevorderde.
Na een uur raften hadden we een kleine break bij een waterval. Dat betekent dat men de boot opzettelijk laat vastlopen en vervolgens probeert aan land te raken. Bij land mag je je geen vlak land voorstellen maar keien tussen grote rotswanden. De hele rivier ligt tussen gigantisch hoge rotswanden. Het proleem met uitstappen is echter de wilde stroming van het water en weer werd iemand meegesleurd hop verderop. Men vertrekt echter gelukkig in team met een 7 tal boten zodat er wel altijd ergens een gids is die kan ingrijpen.
Een groots avontuur zonder weerga, misschien zelfs een van mijn beste dagen al is het eigenlijk onmogelijk om al dat goeds met elkaar te vergelijken. Na afloop kregen we een schitterende foto : bewijs dat ik wel degelijk aan het peddelen was en IN de boot zat.
Op het eind van de tocht wachtte ons nog een verrassing : de dijk. Dat betekende 2 meter in een keer naar beneden, recht aan toe (zie foto), dan kan je eigenlijk alleen maar je verstand op nul zetten en "lay dooooooooown".
zondag, juli 13, 2003
waterbombpark
Vandaag naar Waterbombpark geweest ondanks de weerom maar drie uur slaap (en de angst zit er diep in dat zich dat ooit eens heel hard zal wreken). Waterbompark is als een gigantisch Centreparks : wildwaterbanen, een lazy river waar je je een half uurtje kan laten drijven op een band, smash-down slides waar je 70 km per uur haalt (en waar de meesten zich dan ook niet aan waagden), massages, relaxatieoorden, kortom, weerom paradijs onder de prachtige zon. Het enige nadeel aan al die glijbanen is natuurlijk dat je iedere keer behoorlijk veel trappen moet doen om zo hoog te raken en dat je dat ook nog eens moet doen met een band of een glijmat op je rug.
Maar ik kan je verzekeren, het was het allemaal waard. Ik werd er evenwel niet fitter of meer wakker van nadien.
Morgen raften, we houden het spannend !
weetjes tussendoor
Ik heb het nog nergens gezien, maar nu en dan komt het als topic naar boven, zowel bij de buitenlanders als de Balinezen hier : hier wordt hond gegeten. (L'je sluit even je ogen voor deze zin).
Fruit hebben ze hier ook in alle mogelijke soorten en ze maken er heerlijke fruitsappen en milkshakes van. Ook aardbeien en druiven kan je hier, netjes naast mango's en pomelo's gemakkelijk kopen.
Legendarisch is echter de doerian, een grote vrucht die zo verschrikkelijk stinkt (je maag keert er van) dat het verboden is ze binnen te brengen in je hotel. Sommigen zeggen dat voorbij de geur het best een smakelijke vrucht is en er moeten zeker weer liefhebbers van de geur zijn ook want ... er zijn zelfs condooms met doeriangeur te verkrijgen. Nou ja, elk zijn voorkeur dan maar.
Zondag zoals wij dit kennen bestaat hier niet echt, althans dat hebben een paar Balinezen mij verteld. Volgens hen houden de moslims zich wel aan de vrijdag als rustdag, maar nemen de hindoes vrijaf wanneer hen dat uitkomt of wanneer ze naar een ceremonie moeten. Geen nood, die xijn er hier met hopen, ook vandaag was er opnieuw een religieuze plechtigheid in de stad en waren een aantal straten afgesloten. Meestal gaat zo'n plechtigheid gepaard met een stoet.
Ik heb het nog nergens gezien, maar nu en dan komt het als topic naar boven, zowel bij de buitenlanders als de Balinezen hier : hier wordt hond gegeten. (L'je sluit even je ogen voor deze zin).
Fruit hebben ze hier ook in alle mogelijke soorten en ze maken er heerlijke fruitsappen en milkshakes van. Ook aardbeien en druiven kan je hier, netjes naast mango's en pomelo's gemakkelijk kopen.
Legendarisch is echter de doerian, een grote vrucht die zo verschrikkelijk stinkt (je maag keert er van) dat het verboden is ze binnen te brengen in je hotel. Sommigen zeggen dat voorbij de geur het best een smakelijke vrucht is en er moeten zeker weer liefhebbers van de geur zijn ook want ... er zijn zelfs condooms met doeriangeur te verkrijgen. Nou ja, elk zijn voorkeur dan maar.
Zondag zoals wij dit kennen bestaat hier niet echt, althans dat hebben een paar Balinezen mij verteld. Volgens hen houden de moslims zich wel aan de vrijdag als rustdag, maar nemen de hindoes vrijaf wanneer hen dat uitkomt of wanneer ze naar een ceremonie moeten. Geen nood, die xijn er hier met hopen, ook vandaag was er opnieuw een religieuze plechtigheid in de stad en waren een aantal straten afgesloten. Meestal gaat zo'n plechtigheid gepaard met een stoet.
bloggerraadsel
Wanneer ik via blogger iets publiceer gebeurt er iets eigenaardigs. Hij ZEGT dat het gepubliceerd is maar als ik de betreffende pagina bekijk staat er nog niets nieuws op. Wanneer mijn zusje, met wie ik op dat moment aan de chat ben gaat zien naar mijn pagina ziet zij WEL het nieuw gepubliceerde, wat mij doet vermoeden dat ze hier met een veel tragere refreshrate zitten, maar dan wel met uren verschil, en dat vind ik best eigenaardig. Of heeft iemand anders een andere verklaring ?
Wanneer ik via blogger iets publiceer gebeurt er iets eigenaardigs. Hij ZEGT dat het gepubliceerd is maar als ik de betreffende pagina bekijk staat er nog niets nieuws op. Wanneer mijn zusje, met wie ik op dat moment aan de chat ben gaat zien naar mijn pagina ziet zij WEL het nieuw gepubliceerde, wat mij doet vermoeden dat ze hier met een veel tragere refreshrate zitten, maar dan wel met uren verschil, en dat vind ik best eigenaardig. Of heeft iemand anders een andere verklaring ?
driestemming
... gisterenavond stapte ik een groepje tegemoet dat aan het luisteren was naar Arid. Het deed mij deugd deze Vlaamse groep 13 000 km ver van huis te horen. Ze kenden de groep niet maar vonden het goeie muziek. Ik bleef bij hen zitten, allerlei nationaliteiten waren verenigd en er werd afwisselend in het Engels en in het bahasa gesproken.
Tot iemand zijn gitaar naar boven nam en we zongen zoals scouts bij het vuurkamp.
De meeste liedjes kende ik totaal niet, zelfs niet van horen, maar ik prijs de Beatles voor hun internationaal repertoire. Het waren rustige liedjes, de meeste liefdesliedjes en ballades, soms driestemming gezongen. Echt prachtig was dat. Het was twee uur toen ik naar boven ging - om welgeteld drie uurtjes te slapen, tot het moment dat de iman de oproep tot gebed over de stad schalde (een minderheidsgroep van moslims met het meeste lawaai) en het eerste zonlicht door het raam prikte. De stad begon weer langzaam te leven voor een nieuwe dag.
